Knipt zijn tosti’s, laat altijd een laagje cola in zijn glas staan en blogt zo af en toe.
Eigenlijk heet ik gewoon Ewout en woon ik in de mooiste stad van Nederland: Amsterdam. Toen ik nog klein was en blonde krullen had was ik de grootste fan van de Spice Girls. Nu kijk ik liever naar gespierde fitgirls in strakke gympakjes.
Je vindt me daarom ieder avond in de gym, waar ik met kilo’s ijzer sleur of een kinder-bueno-eitwit-shake wegtik. De rest van de dag zit ik achter mijn laptopje, waar ik aan toffe ontwerpen werk of een wringend blog schrijf.
Ik schrijf over akward, pijnlijke en vooral herkenbare situaties van een ‘fittie’. Een fitness blog, maar dan net even anders. Naast mijn eigen blog schrijf ik ook voor FitGirlCode, de grootste vrouwelijke fitness community van Nederland.
“Ik werd me er van bewust dat de hele situatie mijn lichaam had veranderd…”
Mijn verhaal
Mijn fitness journey begint na de zomer van 2010. Spanje, het land waar ik zo van houd en me iedere zomer met open armen ontvangt, was mijn uitvalbasis. Samen met mijn beste vrienden, zusjes en vader genieten van de felle zon, de culinaire hoogstandjes en de fijne sfeer van het land. Heerlijk. Maar er was één iemand die ontbrak.
Eenmaal weer thuis in ons kille kikkerlandje blader ik, met een nog warm lichaam van de zon, door de foto’s die ik heb gemaakt tijdens de vakantie. Een wazige uitgaansfoto. Een foto van een belachelijk grootte paella-schaal. Een selfie in de karakteristieke straten van Barcelona. En dan… Die benen. Die armen. Dat gezicht. Dat lijf in zijn geheel. Wat is er met me gebeurd?
Na twee jaar vechten, schelden en vloeken tegen een paar opstandige cellen verliest mijn moeder in december 2008 de strijd tegen borstkanker. De jaren om deze “kanker” periode heen zijn een zwart gat in mijn herinnering. Wat heb ik gedaan? Met wie was ik? Wat hield me bezig? Ik weet het niet meer. Naast de mentale tik die ik incasseerde, lieten het verdriet en de stress zijn sporen achter in mijn lichaam.
Terug naar die foto. Ik werd me er van bewust dat de hele situatie mijn lichaam had veranderd. Met het stoppen met mijn grootste passie hockey en het verwaarlozen van mijn lichaam was er niet veel meer van me over. Mijn lichaam stond letterlijk in survival-mode. Mijn sterke hockeybenen. Veranderd in dunne latjes. Mijn krachtige en explosieve armen. Aangepast naar twee dunne spaghetti slierten. Mijn fitte kop. In elkaar gezakt als een leeggelopen ballon. Fuck.
Herfst 2010. Het is klaar nu. Ik wil me me weer fit en sterk voelen. Ik wil winnen. Met mijn grootste doel, mijn sportlichaam terugkrijgen, onder mijn arm ga ik met grote stappen naar de gym en schrijf me in. Ik herpak mezelf. Iedere training is weer een nieuwe wedstrijd die ik met een andere tactiek te lijf ga. Met vallen en opstaan. Maar verliezen is niet meer aan de orde.
Langzaam zie ik mijn lichaam opnieuw veranderen. Dit keer heb ik zelf de touwtjes in handen. Het trainen geeft me afleiding. Nieuwe energie. Mijn zelfvertrouwen en kennis stijgen met iedere set en ik keer sterker terug dan ooit. Winnen. Wat is dat een heerlijk gevoel! En die finale? Die moet nog komen.
Op woedie.nl schrijf ik over herkenbare, akward en soms pijnlijke momenten die ik zelf meemaak tijdens mijn journey. Een fitness blog, maar dan nèt even anders. Als je echt alles van me wilt weten, kun je me volgen op mijn instagram @gowoedie. Iets met taarten, abs en een poes.
