Marketing is de afgelopen tientallen jaren van steeds groter belang geworden voor het verkopen van producten. Het gezicht en/of lichaam van knappe mannen en vrouwen wordt ingezet op verpakkingen en in reclames. Denk aan het über blije Kinder Bueno joch of de strak afgetrainde godin op de cover van een willekeurig vrouwenblad. Echter is in de loop der tijd de vorm en de gedaante van het model drastisch veranderd. Zo is er de laatste jaren veel kritiek op de te dunne modellen, die slecht zouden eten en geen voorbeeld zouden mogen zijn voor jonge meisjes. Er worden steevast termen als anorexia en boulimia in de strijd gegooid om dit te onderbouwen. Maar gelukkig was daar ineens de oplossing: het plus size model. Want een beetje te dik zijn mag best… toch?
Soms weten bepaalde actualiteiten mij zo te fascineren dat ik er over moet schrijven. Terwijl ik dit typ vraag ik me af of ik me als man hiermee wel moet bemoeien. Maar ik vrees dat het ons allemaal aangaat. Ja, je bent waarschijnlijk een vrouw die dit leest. En nee, het gaat niet over jou, je haar zit perfect en die broek maakt je niet dik. Dat gezegd hebbende zie ik De laatste tijd vaak Facebook posts viral gaan met titels als: “Een maatje meer mag best”, “Plus size model wil voorbeeld zijn” en “De mooiste ronde vrouwen”. Je raadt het misschien al, allemaal geschreven door vrouwen. You got my attention.
Onderzoek naar plus size model
Een recent onderzoek van de Florida State University heeft uitgewezen dat plus size modellen de psychische gezondheid van vrouwen verbeterd. “Goed nieuws!” kopt de Marie Claire. En ook de Elle is lyrisch over plus size modellen. Uit het onderzoek kwam naar voren dat vrouwen zich prettiger voelden bij het zien van vrouwen met gemiddelde en bovengemiddelde maten. Ze voelden zich zelfverzekerder en vergeleken zich minder met het model. Bij het zien van een slank model gingen ze zich wel vergelijken en voelde ze zich slechter over hun eigen lichaam. Dat is dus waarom iedere hottie een ugly friend heeft.
Achter die virals zitten waarschijnlijk dezelfde typtrutjes die schrijven over onderwerpen als dat mannen deze zomer best met een bierbuikje mogen rondlopen. Wetenschappelijk goed onderbouwd met het feit dat ze een strandfoto hebben gezien van Leonardo Dicaprio die niet in shape is. Terwijl ze even vergeten zijn dat een bierbuik een voorbode is van het metaboolsyndroom. En niet te vergeten dat de combo van een te zwaar lijf en een ongezonde leefwijze consequenties heeft voor de bloeddruk, het cholesterolgehalte en het testosteronpeil. Wat weer kan leiden tot erectiestoornissen, diabetes en hart- en vaatziekten. Nee geef jij je vriend nog lekker een extra biertje met wat bifi worstjes.
Jij hebt lekker meer rollen
Dat vergelijken is waarschijnlijk een vrouwen dingetje. Mannen doen dat niet of in ieder geval niet bewust. En als ze het al doen, laten ze dit vooral niet merken. De dikke modellen… oh wacht even. Dit mag ik helemaal niet zeggen; bodyshaming oh-emmm-gee. Iemand dun noemen mag gelukkig wel. Dus laat ik ze de ‘niet dunne modellen’ noemen. Anyhow, de niet dunne modellen zorgen er dus voor dat jij je als vrouw zelfverzekerder voelt. De conclusie die ik hier uit trek is dat jij als misschien een tikkie te dikke Nederlandse vrouw naar zo’n plus size model kijkt en denkt: zij heeft drie rollen, ik heb er twee… ik zie er best goed uit. En dat terwijl je een net worteltaartje met extra glazuur naar binnen schuift en er, zonder dat je er erg in hebt, weer een klein adertje dichtslibt.
Zo’n onderzoek met zo’n uitkomst is natuurlijk smullen voor alle online redacties. Dit willen mensen lezen. Plus size modellen zijn hot en happening. Maar wie heeft er ooit verzonnen dat deze niet dunne dames worden gezien als ‘echte’ of ‘normale’ vrouwen? Een topmodel is een uitgehongerd scharminkel met wat losse vellen op haar skelet die haar lunch 3x herkauwd en weer uitspuugt. Een plus size model daarentegen is een zelfverzekerde vrouw die sterk in het leven staat, de kaas met wat extra jam niet van het brood laat eten, trots is op haar lichaam en dit ook uitdraagt. En haal het vooral niet in je hoofd om iets negatiefs te zeggen over het laatste geval. Dan ben je dus aan het bodyshamen zoals ik net bijna deed. Het zijn allebei twee uitersten.
Nederlander is te dik
Goed nieuws dus Marie Claire… dat jullie een viraltje pakken en al jullie lezers nu zonder schuldgevoel hun hand in een zak Nibbits laten vallen ja. Is het goed als ik dit slecht nieuws vind? Ik zou het liever een keer van een andere kant willen bekijken. Plus size modellen zie ik als een weerspiegeling van wat er aan de hand is in ons land. 43% van de Nederlandse bevolking is te dik. Te niet dun, sorry. Van jouw tien bff’s, zijn er dus vier te dik. Waarvan er zelfs eentje ernstige overgewicht heeft. In 2040 ligt dit percentage op 60%. Zorgen deze plus size modellen er juist niet voor dat we het oké gaan vinden dat we eigenlijk te dik zijn? Dat jou zelfbeeld juist minder wordt omdat je straks je eigen vageegee niet meer kunt zien door het eten van al die zakken m&m’s? Dat je je niet meer rot voelt over die drie dubbele onderkin en je gezondheid daarmee gevaar loopt?
Mij hoor je niet zeggen dat iedereen er kneiter afgetraind bij moet lopen. En er is niks mis met ‘een maatje meer’. Vijf, zes of zelfs zeven maatjes meer wordt een ander verhaal. Dit maakt het begrip ‘plus size’ ook een beetje fuzzy. Echter vind ik het wel raar dat we mensen niet mogen of durven aan te spreken op slechte gewoontes als bijvoorbeeld roken of te veel eten. Het zijn juist de mensen die goed voor hun lichaam zorgen die regelmatig de volle laag krijgen. “Sla je niet door met je bakjes”, “Eet gewoon een stukje taart, stel je niet aan”, “Ik vind dat echt niet mooi dat gespierde”, “Zou je niet eens wat minder trainen?”… en zo kan ik nog wel even doorgaan. Is het jaloezie? Of misschien de maatschappij die gezamenlijk heeft bepaald dat dik zijn het nieuwe ‘normaal’ is?
Dun, döner, dunst
Kort door de bocht is het plus size model een dikke middelvinger naar de huidige modellenwereld. De wereld die is doorgeslagen met een bizar eisenlijstje waaraan je moet voldoen voordat je ‘in the picture’ komt. Een knap koppie alleen is daar niet genoeg. En een beetje babyvet op je buik al snel te veel. Dat de modellen die wij te zien krijgen in bladen of online er vaak te dun uitzien heeft natuurlijk met maar één ding te maken: geld. Als bedrijven merken dat ze meer verkopen met een dun model, dan gaan ze echt niet ineens een dikker model gebruiken omdat jij als individu dat graag wilt. Sex sells. Dun dus blijkbaar ook.
Even voor de duidelijkheid: ik ben hier niet om te oordelen en doe vooral lekker waar jij je goed bij voelt. Maar ik zit wel met een aantal vragen. En hopelijk ben jij hier om daar antwoord op te geven. Ik vraag me dus hardop af of we nou echt zo hard in onze worstenvingerhandjes moeten knijpen met de ontwikkeling van het plus size model. Over een paar jaar zijn er meer mensen te dik dan ‘normaal’.
Moeten we ons niet meer zorgen gaan maken om deze groep? In plaats van de slechts 2,3% van de mensen die met ondergewicht kampt, wat zogenaamd door al die skinny modellen wordt veroorzaakt? In hoeverre kan een plus size model een beter voorbeeld zijn dan een model? Worden wij als mens niet juist dikker van het zien van alleen maar dikke mensen(kuddegedrag) om ons heen? En waarom worden plus size modellen gezien als ‘echte’ of ‘normale’ vrouwen? Help a girl out.
Ik ben benieuwd hoe jullie hier over denken. Niet zo dunne groetjes!
